आपल्या भोवतालाशी पिढ्यान्पिढ्या जपलेल्या जैविक नात्याला जागतिकीकरणाच्या रेट्यात निव्वळ व्यावहारिक अवकळा आल्याचं वास्तव ही कादंबरी अधोरेखित करते. माणसं, जमीन, नद्या, डोंगर, पशू, पक्षी, प्राणी या सर्वांकडे उपयुक्ततावादी दृष्टिने बघण्याची भांडवलदारी वृत्ती ज्या गतीने हे सर्व आणि त्यासोबत कष्टपूर्वक जोपासलेली एक सबंध संस्कृती गिळंकृत करत चालली आहे ते माणसाला कमीपणा आणणारं असल्याची विदारक जाणीव या कादंबरीच्या केंद्रस्थानी आहे. प्रेम, औदार्य, स्वीकारार्हता, जिव्हाळा, समंजसपणा, सहनशीलता या मूल्यांच्या जागी आत्मकेंद्रितपणा, स्वार्थीपणा, खोटेपणा, आक्रस्ताळेपणा हेच न्यू नॉर्मल असल्याचं ठसवणारा जीवनव्यवहार शहरांसोबत गावखेड्यांनाही ग्रासून असल्याचं लेखकाचं निदान वास्तवदर्शी असल्याचं कादंबरीतील कित्येक घटनाप्रसंगातून समोर येत राहतं आणि निवेदक निंबालाल साखरे सोबत वाचकालाही अंतर्मुख करतं.